Studio Bas van Wayenburg – Ontwerpers zijn rare snuiters
Leuk stukje van Bas van Wayenburg!!
Ik heb hetzelfde ook als eens meegemaakt, maar dan op interieurgebied. Hopelijk begrijpt men waarom ontwerpers zich overal zo mee bemoeien .Het hele ontwerp/concept is een samenhangend geheel, van schets tot uiteindelijk “product”. Een los onderdeel is dan ook snel uit zijn context..
[Onderstaande tekst is direct van zijn site overgenomen.THX Bas!]
Ontwerpers zijn rare snuitersdinsdag, 27 juli 2010
Ontwerpers zijn rare snuiters. Ze zien er raar uit. Altijd anders dan anders. En ze zijn eigenwijs. Dat is de algemene gedachte die ik tegenkom als ontwerper. Oh ja, en ontwerpers zijn lastig. Ze maken een punt van de kleinste details. Het kleinste kleurverschil, een iets te grote afstand tussen twee punten, een andere constructie dan ze zelf bedacht hadden… ze maken overal een punt van.
Dat moet ook de inkoper van een klant van mij gedacht hebben. Hij liet mij de nieuwe bedrijfskleding ontwerpen, keurde dat goed, betrok mij vervolgens bij het begintraject van het zoeken van een producent. Daarna viel het stil. Na enige tijd ging ik maar eens bellen hoe het er voor stond. Wat bleek? De draagproef liep al! Dat terwijl ik nog geen kledingstuk had gezien.
Verbaasd en lichtelijk verontwaardigd stapte ik in de auto en scheurde naar het dichtstbijzijnde filiaal waar de draagproef liep. Daar kwam ik in mijn grootste nachtmerrie terecht: ontevreden dragers! Broeken die niet goed zaten, zakken op de verkeerde plaats, foute lengtes van de tops, gereedschap dat niet opgeborgen kon worden en veel meer. Het personeel mopperde verschrikkelijk. (Zachtjes uitgedrukt.)
De inkoper stond er beteuterd bij toen ik hem op alle details wees die niet conform het ontwerp waren. Foute keuze knopen, onhandige voering, te kleine zakken. Zelfs stoffen bleken een vreemde keuze. Wat bleek? Hij was zelf gaan produceren! Om op die manier geld te besparen. Bij de gezamenlijke bezoeken aan diverse producenten was de gedachte bij hem opgekomen dat hij zelf wel aan de slag kon. Want kleding kon toch niet moeilijker zijn dan wat hij zelf produceerde… Gewoon naar Turkije en maken die hap! Aanvankelijk was hij nog trots geweest op het resultaat. Het zag er allemaal goed uit. Zo op het eerste gezicht. (“Wie was er nou eigenwijs?”, dacht ik nog.)
Maar nu had hij een groot probleem. Het ergste dat hij verspeeld had, naast een hoop geld en moeite, was het draagvlak onder het personeel. Zo’n duizend dragers. Want ook al wordt er proefgedraaid in slechts één filiaal, als er iets mis gaat dan gaan de commentaren met ADSL-snelheid door de hele organisatie. En zie dat vertrouwen maar eens terug te winnen!
Enfin, zeer tegen de zin van zijn directeur, waren we terug bij af. Dit keer gingen we samenwerken. Hij, ik en een deugdelijke producent. Er werden proefmodellen gemaakt, deze werden doorgepast en aangepast. De materialen die we selecteerden werden getest op sterkte, schuren en scheuren, lichtechtheid en waterdichtheid.
Van alle details werd uiteraard een punt gemaakt. Voor het kleinste verschil in kleur werd een passende oplossing gezocht. Slimme constructies werden uitgevoerd. Ik ging zelf op tournee langs de directie, de ondernemingsraad en diverse filialen om draagvlak te creëren voor deze nieuwe, geheel verbeterde kledinglijn.
De lijn werd geïmplementeerd en hoewel dit verhaal al weer enige tijd geleden is, draagt men nog steeds de kleding met plezier. Onderzoek onder het personeel wees uit dat het tevredenheidscijfer een zeven punt acht was. Rare snuiters die ontwerpers! Altijd anders dan anders. Eigenwijs en ze maken een punt van de kleinste details.
Deze column is eerder verschenen op stylink.nl.
